|
|
|
|
Η ΠΡΩΤΗ Παραμονή Χριστουγέννων. Σίγουρα θα πρέπει να ονειρεύομαι! Δεν μπορεί νάνε αύτή η Πόλη του 1996. Αλλιώς μου είχαν περιγράψει την κατάσταση της ομογένειας. Πρόκειται μου είχαν πει, για μια «χαμένη υπόθεση», για τα απομεινάρια μιας άλλης εποχής, για έναν γηρασμένο κόσμο πού αργά ή γρήγορα θά σβήσει. Με τέτοιου είδους «ένστάσεις» έφθασα στην Πόλη.
Τότε,
τι είναι τούτες οι μορφές πού εμφανίζονται
εμπρός μου τις χρονιάρες τούτες μέρες; Από
πού ξεφύτρωσαν τα δεκάδες χαρούμενα
παιδικά προσωπάκια πού λες και ξέφυγαν από
τον κλοιό ανήλιαγων «κρυφών σχολειών»
κι' αναδύθηκαν στην επιφάνεια σήμερα, όλα
μαζί, συγκεντρωμένα για πρώτη φορά σε μια
πολύβουη χαρούμενη συντροφιά για να μάς
πουν μ' ορθάνοιχτα μάτια από το δέος τής
παρουσίας τόσων φίλων, ποιήματα και
τραγούδια των Χριστουγέννων; Πώς βρέθηκαν
με μιας τόσα ανυπόμονα τρυφερά χεράκια για
ν' αγκαλιάσουν τον καλόκαρδο Αϊ-Βασίλη στη
σκηνή του ΕΡΘΟ; 'Από
ποιες ξεχασμένες γειτονιές της παλιάς
Πόλης ήλθαν όλες αυτές οι Ρωμηές
μανάδες για να καμαρώσουν τα
βλαστάρια τους στο πρώτο τους φτερούγισμα
μέσα στον κύκλο τής σκιάς μίας μικρής
κοινωνίας; Ποιες είναι οι αγέρωχες κοπελιές,
με τα καθαρά και φλογερά βλέμματα που μας
τραγουδούν τα κάλαντα, με φωνές γεμάτες
πάθος κι' αισιοδοξία, που μόνο «χαμένες
υποθέσεις» δεν θυμίζουν; Μήπως είναι ψευδαίσθηση αυτή η χαρούμενη παρέα των μικρών μαθητών που με τρίγωνα και ταμπούρλα ψάλλουν Χριστουγεννιάτικους ύμνους με μπροστάρη τους έναν Δεσπότη πού φεγγοβολά σαν πραγματικός Άγιος απ’ τη συγκίνηση και την περηφάνια, χτυπώντας κι' ο ίδιος ρυθμικά το τρίγωνο του; Είναι γιαγιάδες κεφάτα κοριτσόπουλα αυτές οι δασκάλες πού συναγωνίζονται τούς μαθητές τους σ' ενθουσιασμό; Ποία
είναι αυτά τα λεβεντόπαιδα πού μου
ξανάδωσαν την πίστη για το μέλλον, όταν αργά
το βράδυ μου χτύπησαν μ' όλο τον
αυθορμητισμό τους την πόρτα για να μου πουν
τα κάλαντα και να βουίζει ή γειτονιά απ’ τη
ζωντάνια των ψαλμών τους; Μήπως έβλεπα
Όνειρο όταν μου είπαν ντροπαλά «Αυτό το
δουλέψαμε για σας» και μου έψαλαν με
φωνές που έτρεμαν από συγκίνηση το «Τη
Υπερμάχω»; Ποιος
είναι αυτός ο «δάσκαλος» που φορτωμένος
μ' ένα ακορντεόν παρασέρνει με τoν
ενθουσιασμό του τα νιάτα μας και γυρνούν
σαν τροβαδούροι από πόρτα σε πόρτα και
χαρίζουν λίγη ευτυχία στ' ανήμπορα γηρατειά
μας; Είναι πράγματι αυτή η Αγία Τριάδα της
Χαλκηδόνας πού, περασμένα μεσάνυχτα,
σφύζει από πιστούς πού μεταλαμβάνουν μ'
ευλάβεια στη Λειτουργία των Χριστουγέννων;
Είναι αληθινοί ή ψεύτικοι όλοι οι
Δεσποτάδες, οι παπάδες, οι δάσκαλοι, οι
γονείς κι' οι μαθητές πού αστραφτοβολούν
σήμερα από ζωντάνια κι' αισιοδοξία σαν το
άστρο της Βηθλεέμ; Κι'
όμως. Είναι αληθινοί. Δεν πρόκειται για
Όνειρο. Αυτή είναι η σημερινή Πόλη. Ζωντανή,
ακαταμάχητη, αποφασισμένη να συνεχίσει τη
ζωή της.
Η ομογένεια είναι εδώ. Κι' αν με ρωτήσει
καμιά γοργόνα μεσοπέλαγα «Ζει η ομογένεια;»
θα της απαντήσω «Ζει και βασιλεύει» Σας
ευχαριστώ όλους για τα πιο σημαντικά
Χριστούγεννα της ζωής μου. Ώρα
04.00 πρωί, Χριστούγεννα 1996 Φώτης
Ξύδας Ο
Έλληνας πρόξενος στην Κωνσταντινούπολη
Η ΔΕΥΤΕΡΗ Πρωτοχρονιάτικη
απάντηση στη Χριστουγεννιάτικη
εξομολόγηση τoυ.
Από τη Ρωμιοσύνη της Πόλης τού
1996. Κι' όχι από εκείνη που του
περιέγραψαν πριν έρθει και την ζήσει. Ούτε
κι' απ’ εκείνη των φτηνών καιροσκόπων του
Τύπου. Αλλά από την Πόλη την αβυθομέτρητη
και τη Ρωμιοσύνη την «αμέτρητη».
Όπως τη θέλουν το μυστήριο και το θαύμα της.
Την αγέραστη και άσβηστη. Όπως τη θέλουν ή
ψυχή και η ιστορία μας. Με τα Τίμια και τα
ανέκφραστα της. Κι' όπως τη χαίρεται κι' ο
ίδιος και ξαφνιάζεται για τις μορφές και τα
παιδικά προσωπάκια. Για τα ορθάνοιχτα μάτια
και τα τρυφερά χεράκια τους. Για τις
Δασκάλες και τις Ρωμηές μανάδες. Για τούς Δεσποτάδες και τους Παπάδες της. Για, για, για...
Στο ΦΩΤΗ ΞΥΔΑ, Που
πράγματι δεν ονειρεύεται, γι' αυτά πού
βλέπει και γι' αυτά που αισθάνεται. Κι' ας
είναι αντηχήματα της φεγγοβολής της Ρωμιοσύνης.
Γιατί σαν νησιώτης κι' ορθόδοξος και
γνήσιος σπόρος της Ρωμηοσύνης, μπορεί και
μιλεί με τη γλώσσα της. Κι' αισθάνεται τη
γλώσσα της. Και γυρίζει ελεύθερα τις
γειτονιές της. Με συμπάθεια και κατανόηση.
Και συναντάει τα βλέμματά της, που του
έρχονται σαν σπινθήρες από τούς αιώνες. Σαν
σελίδες των Ινδικτιώνων της Εκκλησίας της.
Σαν κάλαντα και στολισμένα δέντρα, γεμάτα
από λαμπιόνια του αξέχαστου μεγαλείου της. Μας
συγκινείς, επίσημε φίλε μας, για
τη συγχώνεψή σου με το είναι μας. Και σ'
εκτιμούμε. Γιατί ποτέ δε μίλησες για «χαμένη
υπόθεση». Ούτε και βγήκε από το στόμα
σου λόγος απαισιόδοξος. Γι' αυτό κι' ή Ρωμιοσύνη
όπου κι' αν πάς σε υποδέχεται με τα γιορτινά
της. «Ζωντανή, ακαταμάχητη,
αποφασισμένη να συνεχίσει τη ζωή της».
Μόνο που δε θέλει να βλέπει ανάμεσα της
ανθρώπους ανιστόρητους και ασυγκίνητους
μπροστά στη βουλή του Θεού. Ανθρώπους που
ποτέ οι καρδιές τους δεν πυρώθηκαν από την
ουσία της πραγματικότητας. Ούτε και από τις
στροφές της ζωής της. Η
Ρωμηοσύνη σε προσκαλεί στο πρωτοχρονιάτικο
τραπέζι της να τραγουδήσετε μαζίi
το «Δόξα τω Θεώ». Μαζί να ψάλετε τούς
ύμνους της ειρήνης της καινούργιας χρονιάς.
Μαζί να γευθείτε τον άρτο της ζωής της. Ο Μητρ. Πέργης Ευάγγελος
|
|
|
